hongaarsch ontleedkundige, geb. Dec. 1810, werd 1837 hoogleeraar in de anatomie te Praag, in 1845 idem te Weenen, nam 1874 zijn emeritaat, en overl. 17 Juli 1894.
Hij hield zich inzonderheid bezig met de anatomie van den gehoorgang, verder met de anatomie van verschillende onderdeelen van het bloedvaatstelsel en met de visschen. Een groote vermaardheid verkreeg zijn Lehrbuch der Anatomie des Mensdien (Praag 1846, 20ste dr. Weenen 1889, in de meeste europ. talen overgebracht), alsook zijn Handbuch der topogr. Anatomie (Weenen 1847, 7de dr. 1882).
