omkwakken, (kwakte om, heeft en is omgekwakt), (gemeenz.) omvallen en hard op den grond neerkomen : hij kreeg een aanval van beroerte en kwakte zoo maar op straat om; het rijtuig reed tegen een paal aan en is dadelijk omgekwakt; ruw met iets te werk gaan, zoodat het met een kwak op den grond neerkomt: ‘t is soms beroerd om te zien, hoe men aan het spoor met de koffers omkwakt;
— uit onbesuisdheid of moedwil iem. of iets met kracht omwerpen : hij liep met zoo’n vaart tegen den dikzak aan, dat hij hem vrij onzacht omkwakte.