KIEM, v. (-en), de in het rijpe zaad ingesloten aanleg tot eene nieuwe plant:
— ook datgene, waaruit het jonge dier zijn oorsprong neemt;
— (tig.) de oorsprong, oorzaak, het begin van iets: ziektekiem; de kiemen van het kwaad; het is in kiem aanwezig, in beginsel, niet ontwikkeld; in de kiem smoren. KIEMPJE, o. (-s).