1. GONS, m. (w. g.) dof geluid, gebrom: iets bij den gons lezen; gonzende klap hij kreeg een gons on de ooren; een gons van den molen hebben, een gons weg hebben, niet wel bij het hoofd zijn.
2. GONS v. eene praatzieke vrouw, een rammel.
Inloggen
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
