verschijnsel genoemd naar de Duitse fysicus H.G. Barkhausen, dat optreedt bij het magnetiseren van ferromagnetische stoffen en dat berust op het bestaan van de spontane magnetisatie.
Elke ferromagnetische stof bestaat uit een groot aantal gebiedjes (zgn. weissgebieden) die in het algemeen alle gemagnetiseerd zijn, doch in verschillende richtingen. Brengt men een dergelijk systeem in een magnetisch veld dan kunnen allereerst de grenzen van deze gebiedjes quasi-elastisch verschuiven, waarbij de omvang van gebiedjes, die parallel aan het veld georiënteerd staan, toeneemt ten koste van omringende gebiedjes met afwijkende oriëntatie. Deze verschuivende grenzen stuiten echter vaak op weerstanden ten gevolge van inwendige spanningen en verontreinigingen. Dan is het mogelijk datbij toenemende veldsterkte de grens van een ‘parallel gebiedje’ ineens met een sprong opschuift. Bij nog grotere velden kan ook een geleidelijke draaiing van de magnetisatie in een gebiedje optreden. De sprongsgewijze oriëntatie kan door middel van een aantal inductiestootjes hoorbaar worden gemaakt (proef van Barkhausen).