Pemphigus. - Onder dezen naam verstaat men huiduitslagen, die gepaard gaan met de vorming van blazen en uit de gevolgen daarvan. Waar bij deze blaasvorming de huid vaak over groote gebieden van de hoornlaag wordt ontdaan, kan de pijnlijkheid een zeer groote zijn. De p. kan in verschillende vormen optreden. Gevaarlijk is de acute p. Deze ziekte wordt voorafgegaan door enkele prodomale verschijnselen als hoofdpijn, duizeligheid, braken.
Dan treedt, met koude rillingen een hooge koorts (40°—41°) op, die tot het einde der ziekte blijft bestaan. De blazen komen snel en in groot aantal te voorschijn ; de inhoud, eerst helder, wordt door infectie troebel of er treedt bloed in op. Sommige blazen drogen in en krijgen een korst, de meesten breken door, de open plekken zijn zeer pijnlijk. De toestand verergert in eenige dagen en in de meerderheid der gevallen treedt spoedig de dood op. De acute p. is een infectieziekte, die bij vilders, slagers en hen, die veel met doode dieren omgaan, voorkomt en waarvan men vermoedt, dat zij van de dieren op den mensch wordt overgedragen. Bij chronische p. treden zonder voorafgaande verschijnselen blazen in de huid op, die een helder gele vloeistof tot inhoud hebben.
Door de spanning kunnen zij openspringen ; bij geringere afscheiding kunnen zij indrogen. De blazen komen over het geheelc lichaam verspreid voor, niet alleen op de huid, doch ook op de slijmvliezen, waar zij natuurlijk tot groote bezwaren aanleiding kunnen geven (mond). Terwijl deze p. meestal een goedaardig karakter draagt, kan zij nu en dan een meer kwaadaardig karakter aannemen en dan tot een gevaarlijke, zelfs doodelijke ziekte worden. Behalve deze beide vormen komen er nog enkele andere vormen van p. voor, een aangeboren neiging tot blaasvorming van de huid, een vorm met sterke afschilfering. De behandeling is een in hoofdzaak symptomatische en eischt van den patiënt zoowel als van den behandelenden geneesheer veel geduld.
