Bijbelsche archaeologie

betekenis & definitie

Bijbelsche archaeologie - is een hulpwetenschap van de Exegese, de wetenschappelijke voorstelling van de gewoonte- en wetstoestanden, verhoudingen en inrichtingen van het Israëlietische volk; zij behandelt het familieleven, het burgerlijk-sociale en godsdienstig gebied, litteratuur en kunst. Haar bronnen zijn de Bijbel, werken van oude schrijvers (Philo, Flavius Josephus), onder de Kerkelijke schrijvers vooral de in Palestina levende Eusebius van Caesarea en de H. Hieronymus, reisverhalen, aanteekeningen bij heidensche schrijvers (o. a. Herodotus, Plutarchus en Tacitus). Van latere Katholieke bewerkingen zijn te noemen de handboeken van J. M. A. Scholz (1834), Allioli (1844); verder P. Scholz, Die heiligen Altertümer des Volkes Israël (1868); Haneberg, Die religiösen Altertümer der Bibel (1869); Schegg, Biblische Archäologie (1887); B. Schäfer: Altertümer der Bibel (1891).