[Lat. sequi, volgen], v./m. (-en, sequentia),
1. (ook: sequentie), voortzetting van een motief in een andere toontrap;
2. (r.k. liturgie) syllabisch gezang ontstaan door het toevoegen van tekst onder de lange melisma’s van het alleluja De oudste sequensen, ca. 9e eeuw, hadden een vrije vorm, zonder rijm; sedert de 11e eeuw gingen sequensen meer op de hymnen lijken. Typerend is dat telkens twee halfverzen dezelfde melodie hebben. De tekst behandelt de betekenis van het liturgisch feest van de dag. Sequensen waren in de middeleeuwen zeer populair (er zijn ca. 4500 gepubliceerd). Sinds het Concilie van Trente (1568) zijn er nog slechts vijf in gebruik, waaronder het Dies irae uit de dodenmis, kerkmuziek.
LITT. J.Smits van Waesberghe, Over het ontstaan van sequens en prosula (1957).
