[Lat. flagellare], v. (-nes),
1. een vorm van masochisme, waarbij de seksuele opwinding of bevrediging wordt gezocht of gevonden door zichzelf te geselen of het te laten doen;
2. vorm van ascese.
Als religieuze exaltatie is het een zeer oud verschijnsel. Herodotos beschrijft flagellanten in Egypte die zichzelf tijdens feesten ter ere van Isis geselden. In Alea in de Peloponnesos werden jaarlijks vrouwen gegeseld in de tempel van Dionysos. Geselen werd vaak opgevat als een vorm van ascese die dichter tot God brengt, en kwam ook bij de eerste christenen voor. Ca.1250 was flagellatio zeer verbreid onder kloosterlingen. Later deden geëxalteerde leken (flagellant) ook aan zelfgeseling.
