Friedrich, Duits politicus, *4.2.1871 Heidelberg, †28.2.1925 Berlijn. Ebert werd in 1905 secretaris van de Berlijnse afdeling van de Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SDP) en in 1913 algemeen partijvoorzitter.
Hij trachtte tijdens de Eerste Wereldoorlog zijn partij op loyale wijze in dienst van de Duitse oorlogvoering te stellen, werd in 1918 rijkskanselier en daarna de feitelijke leider van de met het opperbestuur belaste zes ‘Volksbeauftragten’; van 1919-25 was hij president. Uit angst voor links-extremistische elementen aanvaardde hij de samenwerking met rechtse elementen, m.n. van het leger, dat hielp de revolutionaire woelingen van 1918-23 te onderdrukken. In 1924 werd hij door extreme nationalisten aangevallen vanwege de landverraderlijke rol die hij in de oorlog gespeeld zou hebben.
LITT. W. Besson, F. Eberts Verdienst und Grenze (1963); F. Ebert Stiftung, F. Ebert (1971).
