o., een reukloos en kleurloos gas, CH3Br.
© Veruit de belangrijkste toepassing van methylbromide, zeker in Nederland, is het gebruik als bodemontsmettingsmiddel. In 1978 bedroeg het verbruik in Nederland 22021, waarvan ca. 20001 in het Westland. Het wereldverbruik bedroeg naar schatting 280001. Nadat eind 1980 in het Westland methylbromide in het drinkwater werd aangetroffen, is het gebruik als grondontsmettingsmiddel tijdelijk verboden, maar later onder bepaalde voorwaarden weer toegelaten om een geleidelijke overgang naar andere ontsmettingssystemen (stomen van de grond, andere chemicaliën) mogelijk te maken. Een definitief verbod gaat op 1.9.1983 in. Tuinders gebruiken methylbromide graag als bodemontsmettingsmiddel m.n. op intensief beteelde gronden in kassen, omdat het werkzaam is tegen zeer veel pathogene organismen; het dringt sterk in de bodem door, is voor de planten onschadelijk en wordt snel afgebroken. Bovendien kan de tijdsduur tussen ontsmetten en planten van het gewas kort zijn, omdat methylbromide snel verdampt en het middel relatief goedkoop is (stomen is ca. driemaal duurder).
De belangrijkste reden om de toepassing van methylbromide te verbieden is de toxische werking ervan voor toepassers (meestal loonspuiters) en omwonenden. Dat geldt niet zozeer bij de uitvoering van een grondontsmetting volgens de veiligheidsvoorschriften, als wel bij eventuele calamiteiten tijdens vervoer en opslag van het middel. Hoewel methylbromide geen extreem giftig gas is, is het wel zeer gevaarlijk omdat men door de hoge reukgrens en de afwezigheid van directe prikkeling gemakkelijk ongemerkt aan een fatale dosis kan worden blootgesteld. Meestal treden vergiftigingsverschijnselen pas na 4-6 uur op. In lichte gevallen zijn de symptomen duizeligheid, slaperigheid en hoofdpijn. In ernstiger gevallen wordt de hoofdpijn hevig en treden psychische desoriëntatie en verlammingen op.
Een hoge dosis kan dodelijk zijn. De MACwaarde is 60 mg/m3.
