Engels popmusicus, *29.11.1933 Macclesfield (Cheshire). Mayall wordt wel beschouwd als de grondlegger van de blues in Europa.
Hij wierp zich reeds op jeugdige leeftijd op als promotor van dit genre en werd de inspirator van vele bekende Engelse en Amerikaanse popmusici, die in de loop van de jaren zestig en zeventig in zijn band (The Bluesbreakers) speelden, o.a. John MacVie, Peter Green (later bij Fleetwood Mac), Eric Clapton (later bij The Mothers of Invention), Mick Taylor (later bij The Rolling Stones). Mayalls composities waren tot het eind van de jaren zestig zuivere blues, maar de langspeelplaat The turning point (1969) laat jazzinvloeden horen. Hij vestigde zich in de VS (1969) en omringde zich steeds meer met Amerikaanse musici, o.a. Harvey Mandei, Don ‘Sugarcane’ Harris en Larry Taylor. De langspeelplaat New year, new band, new company (1975) betekende weer een verandering van stijl: de komst van zangeres Dee McKinnie leidde een periode in, waarin meer aandacht aan de vocale kanten van de muziek werd besteed. Langspeelplaten: John Mayall plays John Mayall (1964), Bluesbreakers (1965), The blues alone (1966), A hard road (1966), Crusade (1967), Diary of a band I (1968), Diary of a band II (1968), Bare wires (1968), Blues from Laurel Canyon (1969), Empty rooms (1970), USA union (1970), Memories (1971), Back to the roots (1971), Jazz-blues fusion (1972), Moving on (1973), Ten years are gone (1973), The latest edition (1974), Notice to appear (1976), Lots of people (1977).
