Belg. politicus, *1.8.1927 Flémalle-Grande. Cools begon zijn politieke loopbaan als partijfunctionaris van de Belg.
Socialistische Partij (BSP). In 1958 kwam hij als volksvertegenwoordiger voor Luik in de Kamer, waar hij aanvankelijk behoorde tot de uiterste linkervleugel van zijn partij. In 1964 werd hij burgemeester van Flémalle-Haute, in 1968 minister van de Begroting in het kabinet-Eyskens. Na de dood van J.J.Merlot (jan. 1969) volgde hij deze op als vice-premier; in jan. 1971 werd hij tevens minister van Economische Zaken. Na de vervroegde verkiezingen van nov. 1971 werd Cools wederom vicepremier. Van het kabinet-Leburton (1973-74) maakte hij geen deel uit.
Van 1973-78 was hij voorzitter van de Franstalige vleugel van de BSP. Cools behoorde tot de vurigste verdedigers van het Egmontpact tussen de Vlaamse en Waalse gemeenschap met betrekking tot de staatshervorming. Onmiddellijk na de val van de tweede regering-Tindemans (okt. 1978) kondigde hij de oprichting van een autonome Waalse Parti Socialiste (PS) aan, waarvan hij ook voorzitter werd. Cools was de stuwende kracht bij de oprichting van een Franstalig front tussen de PS, de PSC en het FDF (nov. 1978), dat tijdens de formatieonderhandelingen en ook in de eerste regering-Martens als één blok optrad. Binnen zijn partij kwam hij steeds meer aan kritiek bloot te staan, m.n. van de zijde van de gewezen partijvoorzitter Leburton. In febr. 1981 trad Cools af als voorzitter van de PS.
