(Sanskriet). Het tegenwoordig deelwoord van een samengesteld woord, afgeleid van de wortel bhū, die “worden” betekent in de zin van groei, waaraan een tweede betekenis van “worden” [in passieve zin] is ontleend.
Swabhavat is een toestand van kosmische bewustzijn-substantie, waarin geest en stof, die fundamenteel één zijn, niet langer twee zijn zoals bij manifestatie, maar één; dat wat noch geopenbaarde stof, noch geopenbaarde geest alleen is; beide zijn de oorspronkelijke Eenheid, het geestelijk ākāśa, waar stof overgaat in geest en beide, die nu werkelijk één zijn, “Vader-Moeder” — geest-substantie worden genoemd. Swabhavat daalt nooit af uit zijn eigen toestand of gebied, maar is het kosmische reservoir van het Zijnde, zowel als van wezens, en dus van bewustzijn, van intellectueel licht, van leven; het is de uiteindelijke bron van wat de wetenschap in onze tijd de “energieën” van de universele natuur noemt.
De noordelijke Boeddhisten noemen Swabhavat met een meer mystieke term Ādi-Buddhi — “Oorspronkelijk Buddhi”, de Brāhmaanse geschriften spreken van “Ākāśa” en het Hebreeuwse Oude Testament verwijst ernaar als de kosmische “Wateren”.
Het verschil in betekenis tussen Swabhavat en Swabhāva (zie aldaar) is zeer groot en wordt in het algemeen niet goed begrepen; beide woorden worden vaak met elkaar verward.
Swabhāva is de karakteristieke aard, de kenmerkende essentie, de individualiteit van Swabhavat — van ieder Swabhavat, omdat elk Swabhavat zijn eigen Swabhāva heeft. Swabhavat is dus in feite de wereld-substantie of stof, of nog nauwkeuriger, datgene wat de wereld-substantie veroorzaakt en dit oorzakelijke beginsel of element is de geest en essentie van de kosmische substantie. Het is de plastische essentie van de materie, zowel de geopenbaarde als de ongeopenbaarde.
(Zie ĀKĀŚA).
