Naar algemeen wordt aangenomen, bestaat ons heelal uit Ruimte, stof en energie; maar in de theosofie zeggen we dat de Ruimte zelf zowel bewust als stoffelijk is. Ze is in feite de wortel van de andere twee, “stof” en “energie”, die fundamenteel één en hetzelfde zijn, en dit ene fundamentele ding is ruimte — hun essentiële, hun feitelijke en ook hun substantiële oorzaak — en dat is de WERKELIJKHEID van het zijn, het hart der dingen.
Onze leer is dat er vele heelallen bestaan en niet slechts één, ons eigen Thuis-heelal; daarom zijn er vele ruimten met een achtergrond van een volslagen onbegrijpelijk grotere RUIMTE, die alles omvat — een Ruimte die nog etherischer, ijler, geestelijker, ja goddelijker is dan de Ruimte-stof die we kennen of liever ons kunnen voorstellen, die in haar laagste aspect de grove en fysieke stof manifesteert die wij mensen kennen. De Ruimte is daarom, abstract gezien, het zijn, vol, bij wijze van spreken, met andere entiteiten en dingen waarvan wij een klein gedeelte zien — ontelbare bollen, sterren en planeten, nevelvlekken en kometen.
Maar al deze stoffelijke lichamen zijn slechts het produkt of resultaat van oneindige aantallen onzichtbare en innerlijke oorzakelijke gebieden — verreweg het grootste deel van de ruimten der ruimte. De Ruimte van elk heelal is dus een entiteit — een god. Fundamenteel en essentieel is ze een geestelijke entiteit, ja zelfs een goddelijke entiteit, waarvan wij niets anders zien dan wat wij mensen het stoffelijke en energetische aspect noemen — waarachter zich het oorzakelijke leven, de oorzakelijke intelligentie bevindt.
Het woord wordt in de theosofische wijsbegeerte eveneens veelvuldig gebruikt om de onmetelijke oneindigheden van het Grenzeloze aan te duiden en omdat ze het ware esse van leven-bewustzijn-substantie is, is ze onvergelijkelijk veel meer dan alleen maar de vergaarplaats waarvoor ze door Westerse filosofen zo vaak wordt gehouden.
