(Sanskriet). Het zelfstandig naamwoord, afgeleid van een samenstelling van twee woorden: ava, een als voorvoegsel gebruikt voorzetsel dat “neer” betekent, en trī, een wortel die “oversteken”, “doorgaan” betekent; en dus is ava-trī — “neergaan” of “neerdalen”.
Het woord betekent dan ook het neerdalen van een hemelse energie of van een geïndividualiseerd complex van hemelse energieën, wat gelijk staat met te zeggen een hemels wezen, met het doel een menselijk wezen te overschaduwen en te verlichten — maar een menselijk wezen dat op het moment van een dergelijke verbinding tussen “hemel en aarde”, tussen het goddelijke en de materie, karmisch geen tussenliggende of verbindende schakel bezit tussen de overschaduwende entiteit en het stoffelijk lichaam: met andere woorden, geen menselijke ziel die karmisch bestemd is de innerlijke meester te worden van het aldus geboren lichaam.De noodzakelijke tussenschakel, waardoor het toekomstige menselijke wezen de beschikking kan krijgen over de menselijke tussennatuur of het psychologisch apparaat, dat geschikt is om uitdrukking te geven aan de onzichtbare luister van deze hemelse afdaling, wordt verschaft door de weloverwogen en vrijwillige intrede in het ongeboren kind — die samenvalt met de overschaduwing door de hemelse kracht — van het psychologische of tussenliggende beginsel van een van de Groten, die aldus “voltooit” wat het zuivere en verheven menselijke kanaal moet worden waardoor de “neerdalende” godheid zich kan manifesteren; en deze godheid vindt in dit hogere psychologische beginsel een voldoende ontwikkelde schakel om haar in staat te stellen zich op aarde in menselijke vorm uit te drukken.
Daarom is een Avatāra iemand wiens wezen uit een combinatie van drie elementen bestaat: een inspirerende godheid; een hoog ontwikkelde tussennatuur of ziel, die hem geleend is en die het kanaal vormt voor de inspirerende godheid; en een zuiver, rein, stoffelijk lichaam.
