zand dat als een deken over de oudere pleistocene afzettingen ligt. Dekzanden komen vooral voor in Laag-België en ook op de hogere gronden in Nederland.
Dekzand is afgezet door de wind (eolische afzetting) tijdens de laatste koude fase van het Pleistoceen (het Weichselien), toen door het vrijwel ontbreken van vegetatie de wind grote hoeveelheden zand kon verplaatsen. Het oudere dekzand is duidelijk gelaagd met lemige laagjes, het jongere niet, maar dat vertoont snoertjes van fijn grind. Mineralogisch zijn de dekzanden in de noordelijke provincies van Nederland zeer arm. In Laag-België en in zuidelijk Nederland zijn ze plaatselijk verrijkt, doordat rijker materiaal uit de rivierbeddingen werd opgewaaid. Landschappelijk worden dekzandgebieden vaak verstoord door zandwinningen die enorme kraters doen ontstaan, die vooral in de Vlaamse Vallei grote diepten kunnen bereiken. Meestal krijgen deze gaten een bestemming in de recreatieve sfeer, m.n. voor de watersport.
