sortis, f.
1. eig., lot, conicere sortes (in hydriam), Cic., deicere sortes, Caes., sors mea exit, komt er uit, Cic., zo ook ut sors exciderat, Liv.; in 't bijz., sortes, staafjes, door een knaap gemengd en voor hem, die het orakel ondervroeg, getrokken, sortes miscere, ducere, Cic., sortes attenuatae (als wonder), Liv., ook = spreuken, die door de sortilegus door het opslaan van een boek gevonden, of verzen op bladen geschreven, die getrokken werden, spreuk orakels, sortes tollere, Tib. | overdr., het lot, het loten, sorte ducere, trekken, loten, Sall., conicere in sortem provincias, om de provincies loten, Liv., ei sorte provincia evenit, Cic., extra sortem renuntiari, zonder te loten, Cic.
2. meton., orakelspreuk, orakel, voorspelling, sors oraculi, antwoord van het orakel, orakelspreuk, Liv., dictae per carmina sortes, Hor., sortes Lyciae, van de Lycische Apollo, Verg. | ambt, ambtsverrichting, -zaak, numquam afuit, nisi sorte, Cic., cecidit custodia sorti, Verg. | lot = aandeel, deel, in nullam sortem bonorum natus, Liv., Saturni sors prima, eerste deel, eerste kind, Ov.; noodlot, omstandigheden, toeval, iniquissima, Liv., illacrimare sorti humanae, Liv., vand. inz. = stand, rang (van een mens), prima, secunda, Liv., non tuae sortis hominem, Hor.; poët. = geslacht. | het (op rente uitgezette) kapitaal, sorte caret, usura contentus est, Cic. — Abl. sorti, Pl., Verg.
