ōnis, f.
1. afzondering, scheiding, solis lunae siderumque omnium, de afzonderlijke, bijzondere banen, Cic. | onderscheiding, bepaling; (als rhethorische term) eiusdem verbi crebrius positi distinctio, de afwisseling met een en hetzelfde woord in verschillende casus en verschillend geslacht, Cic.
2. onderscheid, verschil; pauze (in de rede); het uitblinken, de glans.
