(dis'kre:t) bn. en bw. (...kreter, -st) [Fr. < Lat. discretus < discernere, onderscheiden]
I. Eig.
1. Algm. wetend te onderscheiden hoe men zich te gedragen heeft, bescheiden, kies : zwijgen; een ...krete houding.
2. Inz. wetend te onderscheiden wat men behoort te zwijgen en wat men mag voortvertellen : de sekretaris is heel -.
II. Metn. vereisend dat men diskreet (I 2) is : een ...krete opdracht.
