Bij deezen naam is bekend, vooral in de Provincie Zeeland, een klein dun Vischje, veelal dor en niet zeer smaaklijk, en ’t welk, gevolglijk, geringe opmerking zoude verdienen, indien het niet ware, om de zonderlinge wijze, op welke het gevangen wordt. Dit geschiedt niet in het water, gelijk ten aanzien van alle andere soorten van Visschen plaats heeft, maar in het drooge Strandzand.
Men heeft namelijk, vooral op het Zeeuwsche Eiland Walcheren, de gewoonte, om in den Naazomer de droog geloopene Stranden te spitten met eene spade, of ook wel van eenen Ploeg zich daar toe te bedienen. Straks ziet men eene zo groote menigte van de gemelde Vischjes ten voorschijn koomen, dat ’er eene menigte handen noodig is om dezelve bij een te zamelen. Is men daar mede niet spoedig genoeg gereed, de kleine diertjes weeten, met hunne scherpe kopjes, wel haast wederom in het zand te kruipen, en zich voorts onzigtbaar te maaken. Deeze zonderlinge Visscherij wordt met reden aangemerkt als niet een van de minste van Zeelands landvermaaken. Het volgende Klinkdicht, welk wij in het Walcherens Arcadia van den Heere MATTHEUS GARGON aantreffen, op deeze bijzonderheid slaande, zal, vertrouwen wij, den leezer niet onaangenaam zijn.
