Het woord ‘planetoïede’ betekent letterlijk: ‘planeetachtige’. Planetoïeden zijn reusachtige brokken steen, die evenals de planeten een baan beschrijven om de zon.
De banen van de meeste planetoïeden liggen tussen die van de planeten Jupiter en Mars. Vergeleken bij de planeten zijn planetoïeden betrekkelijk klein. Ceres is de grootste; zijn doorsnee is bijna 800 km. Eros daarentegen meet in doorsnee maar 28 km; Amor nog geen twee.
Planetoïeden zijn te klein om een dampkring te kunnen vasthouden. Daarvoor is hun aantrekkingskracht te gering. Om daar een frappant voorbeeld van te geven: een man, die naar Amor zou kunnen reizen, zou daar zonder moeite een compleet treinstel boven zijn hoofd kunnen tillen!
Niemand weet met zekerheid hoe de planetoïeden zijn ontstaan. De meeste astronomen veronderstellen, dat het de brokstukken zijn van een grote planeet, die lang geleden tussen Mars en Jupiter heeft gestaan. Op een gegeven ogenblik in de geschiedenis van het heelal moet die verdwenen planeet zó dicht in de buurt van reus Jupiter zijn gekomen, dat hij aan stukken werd getrokken. Die resten zijn in de baan van de vroegere planeet gebleven. Tot nu toe hebben de sterrekundigen 1500 brokstukken kunnen tellen.