zich in de modder of zoeken een veilige schuilplaats tussen bladeren, stenen of rottend hout. Een kikker in winterslaap ziet eruit alsof hij dood is.
In de longen van het dier bevindt zich geen lucht meer en de hartslag is zo zwak, dat hij alleen met gevoelige instrumenten nog te ontdekken is. De kikker blijft in die schijndode toestand tot de lente aanbreekt en de stijgende temperaturen zijn lichaam weer tot leven wekken. Andere koudbloedige dieren, die een winterslaap houden, zijn talrijke vlinders, insekten, landslakken en reptielen. Er zijn ook zoogdieren, die een winterslaap houden. Zoogdieren zijn warmbloedig; hun lichaamstemperatuur is onafhankelijk van de temperatuur van de omgeving. Dat betekent dus ook, dat de dalende temperatuur niet de oorzaak van hun winterslaap kan zijn.
Zoogdieren met een winterslaap slaan in de zomermaanden voedsel op in natura of in de vorm van vetlagen. Tegen het invallen van de winter verbergen de overwinterende zoogdieren zich in een hol of in een holle boomstam en wachten daar de komst van de lente af. Tijdens een echte winterslaap komen de levensactiviteiten voor een groot deel tot stilstand en daalt de lichaamstemperatuur tot iets boven die van de omgeving. Andere dieren, zoals beren, rusten wel in de winter, maar doen géén echte winterslaap. Het lichaam leeft van de opgeslagen vetvoorraden; de warmte ervan blijft goed bewaard, omdat de dieren zich teruggetrokken hebben in een kleine, goed afgesloten ruimte. De beren, in het hoge noorden, kruipen dik en vet in hun schuilplaats en komen in de lente sterk vermagerd weer te voorschijn.
Sommige zoogdieren houden geen volledige winterslaap. Ze worden tijdens de wintermaanden af en toe wakker en eten dan wat van de voedselvoorraden, die ze in hun schuilplaats hebben verzameld. Tot de zoogdieren, die een echte winterslaap doen, behoren de egel, de vleermuis, de hamster en de Alpenmarmot.