bijgenaamd de Isauriër, keizer van het Oostersch-romeiusche rijk. Aanvankelijk bevelhebber der Isaurische lijfwacht, won hij de genegenheid van Leo I, werd diens schoonzoon, en aanvaardde bg Leo's dood (474) namens diens minderjarig kind (Leo II) de teugels van het bewind, doch werd weldra uit Constantinopel verdreven door eenen geweldigen opstand, en nam de wijk naar Isaurië.
Geholpen door de lsaitriërs en door de Gothen, werd hij na twee jaren oorlogens weder meester van den troon, doch bezoedelde zijne overwinning door ongehoorde wreedheden, en door schandelijke trouweloosheid jegens zijne bondgenooten, die hem daarop eenen voor het land verderfelijken oorlog aandeden. Door een liederlijk levensgedrag werd hij iedereen ten afschuw; en zijne vrouw Ariadne liet hem, terwijl hij in eenen staat van verregaande dronkenschap verkeerde, levend begraven (491). In de Kerkelijke geschiedenis verzekerde bij aan zijnen naam eene plaats door het Henoticon (zie dat art.).
