in ’t algemeen iedere verlamming tengevolge van een aandoening van het ruggemerg, spinale paralyse. Meer in het bijzonder verstaat men dikwijls hieronder de spinale kinderverlamming (Poliomyelitis acuta), vroeger ook essentieele verlamming der kinderen genoemd. Dit is een ontsteking in hoofdzaak van de grijze voorste hoornen (zie Ruggemerg), die de daar gelegen gangliëncellen beschadigt, en daarna ook tot ontaarding van de bewegings-zenuwen en spieren en tot verlamming voert.
Zij tast als acute infectieziekte bijna uitsluitend kinderen aan, zoowel meisjes als jongens, in den regel tusschen het 1e en 4e levensjaar, dikwijls bij overigens blakende gezondheid, en laat volstrekt niet zelden levenslangdurende verlamming en misvorming der ledematen na. De gewone gang van zaken is als volgt: het tot dusverre volmaakt gezonde kind wordt plotseling door hooge koorts (niet zelden 40—41°), hoofdpijn, slaperigheid tot bewusteloosheid, krampen en andere hersensymptomen aangetast; den volgenden of den tweeden daarop volgenden dag na het ophouden der krampen en het terugkeeren van het bewustzijn, bemerken de ouders, dat het kind verlamd is; het betreft een slappe verlamming van een of meer ledematen zonder pijn of storingen van het gevoel, maar met verdwenen peesreflexen. Deze verlamming gaat voor het grootste deel terug, om zich te beperken tot een spiergebied, dat verlamd blijft, soms gaat zij zelfs geheel terug en eindigt de ziekte met volkomen genezing; dit laatste is echter uitzondering. Reeds na eenige weken ondergaan de verlamde deelen een opvallende vermagering (atrophie), die zich tot de huidvetlaag, de spieren en zelfs de beenderen uitstrekt; daarbij bestaat een duidelijke ontaardingsreactie. Door samentrekking van de antagonisten der verlamde spieren ontstaan in het verder verloop der ziekte verkrommingen en misvormingen der aangedane deelen, vooral aan den voet (horrelvoet enz.).Ontstane verkrommingen vereischen een zaakkundige chirurgisch-orthopaedische behandeling; zoowel door operatief ingrijpen als door het aanbrengen van doelmatige steunapparaten, kan men in schijnbaar wanhopige gevallen zoo al geen volkomen herstel, dan toch zeer belangrijke verbetering zien optreden. Het spreekt tvel van zelf dat naast de bovengenoemde maatregelen alle zorg moet worden besteed aan de verbetering van den algemeenen toestand (buitenlucht, baden, krachtige voeding enz.).
