Installatie om een voertuig te vertragen. Tegenwoordig ook gebruikt voor het terugwinnen van energie, waarbij kinetische energie wordt omgezet in elektriciteit
In het huidige tijdperk van hybride motoren dienen remmen niet alleen om te vertragen, maar ook om nieuwe elektrische energie op te wekken. Aan de voorkant heeft een Formule 1-auto daarom remschijven zoals we die op elke personenauto zien, alleen dan van koolstofvezel in plaats van staal. Aan de achterzijde worden de remschijven bijgestaan door een motorgenerator die werkt als een fietsdynamo, alleen dan eentje die heel zwaar loopt. Dat remt ook flink af, en wekt tegelijkertijd energie op voor de elektrische hulpmotor.
De koolstofvezelremmen werken alleen als ze een optimale bedrijfstemperatuur hebben. Onder de 200 graden werken ze nauwelijks. Boven de 1000 graden Celsius wordt het kritiek: het koolstofvezel kan uit elkaar spatten, maar als eerst zal remvloeistof in het hydraulische systeem gaan koken, waardoor er luchtbelletjes ontstaan. In tegenstelling tot remvloeistof is lucht wel comprimeerbaar, wat zich zal vertalen in een ‘zacht’ rempedaal. Coureurs onderkennen verschillende fases van het remmen. Als eerste is er de ‘bite’, de eerste reactie van de remmen als er op het pedaal getrapt wordt.
Die moet zowel agressief zijn voor een trage bocht, als beheersbaar voor een subtiel tikje op de rem in een snelle doordraaier. Vervolgens neemt de kracht op het rempedaal exponentieel toe, aangezien de coureur door de enorme vertraging van de auto en de daarmee gepaard gaande gewichtsverplaatsing nog meer druk op het pedaal zal uitoefenen. Deze curve moet een voorspelbaar karakter hebben, zonder grote pieken in remkracht. Dit wordt ’feel’ genoemd. Ten slotte moet de auto tijdens deze handeling in balans blijven: een auto die nerveus reageert op hard remmen boezemt de coureur geen vertrouwen in.