De mate waarin een auto houvast heeft aan het baanoppervlak.
De Amerikaanse speedwaycoureur Rodger Ward schreef zich in 1959 in voor de Grand Prix van Amerika. Hij was gewend op ovals te rijden, waar hij zijn ‘midget’, een klein, fel autootje, al driftend door de bochten sleurde. Hij was er zo goed in dat Ward meende de Europese coureurs met hun Formule 1-auto’s de baas te kunnen. De Grand Prix werd echter niet verreden op een oval, maar op een normaal circuit en Ward werd overal voorbijgereden. Zijwaarts door de bochten glijden zoals hij gewend was zag er weliswaar spectaculair uit, maar de echte Formule 1-auto’s hadden veel meer grip en stuurden, om met Ward te spreken, “alsof ze op rails stonden”.
Grip is onder te verdelen in twee soorten. Mechanische grip komt tot stand door de banden en de constructie van de auto, zoals de gewichtsverdeling en de wielophanging. Een normale straatauto is voor zijn wegligging eveneens afhankelijk van zijn mechanische grip. Formule 1-auto’s kregen daar in de loop van de jaren zestig ook aërodynamische grip bij. Door de auto met behulp van downforce op de weg te drukken, werd hij virtueel zwaarder dan hij feitelijk was, zonder de nadelige gevolgen van echt gewicht. Waarmee een auto niet genoeg grip heeft, gaat hij glijden. Net als Rodger Ward in 1959 deed.