Walfridus en zijn zoon Radfridus (Bedum ca. 950 - ca. 1000) waren pioniers van het christendom en wezen traditionele vóór-christelijke waarden af; zij werden door de Noormannen gedood. Walfridus trok dagelijks van Bedum naar Groningen om daar zijn religieuze plichten te vervullen.
Hij is de naamgever van de Walfridusbrug, de Walfridusvrede (Godsvrede) en de Walfriduskerk in Bedum, die waarschijnlijk op de plaats van zijn graf werd gebouwd. In Bedum bevond zich ook een Radfriduskapel.
Lit.: R. van Schaïk, Walfridus van Bedum, een duizend jaar oude Groninger overlevering (Groningen 1985) (hierin vertaling van de vita van Walfridus); R. van Schaïk, ‘Veertiende-eeuwse missaalfragmenten in Oldenburg. Een nieuw testimonium van de middeleeuwse Walfriduscultus’ in: D.E.H. de Boer e.a. (red.), Het noorden in het midden. Groninger Historische Reeks 17 (Assen 1998) 225-239.
