(d. w. z. intusschen) noemt men een bepaling, die in de dagen van de Reformatie door den keizer Karel V uitgevaardigd werd, waarin stond, hoe men zich tijdens de verdeeldheden op godsdienstig terrein voorloopig te houden had, totdat een algemeen concilie zou hebben beslist.
Regensburger interim In 1541 had Granvelle aan een commissie, bestaande uit de RoomschCatholieken Eck, Pflug en Gropper en uit de Protestanten Melanchton, Bucer en Johannes Pistorius, benoemd op den rijksdag te Regensburg, opgedragen een ontwerp te vervaardigen voor een voorloopige vereeniging der beide partijen. Dat geschrift heette Regensburger Interim. De pauselijke legaten Conterini en Afor/nf leverden een herziening van het ontwerp. Men kwam tot eensgezindheid over de menschelijke natuur voor den val, over den vrijen wil, over de erfzonde en over de rechtvaardigmaking, maar over de sacramenten en het gezag der kerk bleef men verschillen van gevoelen.
Augsburger interim Op den rijksdag te Augsburg (1548) werd op last des keizers een nieuw interim, het Augsburger interim genoemd, opgesteld door Pflug, Michael Helding (Sidonius) en Johannes Agricola. Daarin werd aan de Protestanten het gebruik van den kelk door de leeken, het huwelijk der priesters en andere zaken ingewilligd. Dit interim werd echter algemeen afgekeurd.
Leipziger interim Door de bemoeiingen van den keurvorst Maurits van Saksen ontstond op den Landdag te Leipzig 1548 het Leipziger interim, dat het Protestantsch geloof handhaafde en het ceremonieel van de Roomsche kerk als iets onverschilligs (adiaphoron) beschouwde, maar het gezag van den paus en de bisschoppen handhaafde. Men onderscheidt tusschen een klein en een groot interim, het eerste onstond door een beraadslaging der Keur-Saksische godgeleerden te Celle, het tweede werd op den nieuwen Landdag te Leipzig vooral door Melanchton, Bugenhagen en Major opgesteld en bevatte nog meer Roomsche gebruiken dan het eerste. Het wekte den toorn der streng-Lutherschen op. Na het verdrag van Passau (1552) werd het opgeheven.
