was een wijsgeer, behoorende tot de Stoa uit den Romeinschen keizertijd, die zich aansloot bij Seneca. Hij werd geboren te Flierapolis in Frygië en heeft lang te Rome geleefd als slaaf van een gunsteling van Nero Epafroditos, die hem later op grond van zijn groote gaven vrij liet.
Toen op bevel van Domitianus in 94 n. Chr. alle filosofen Rome moesten verlaten, ging hij naar Nikopolis in Epirus en heeft daar vele leerlingen om zich verzameld, tot hij omstreeks 130 n.
Chr. is gestorven. Een schriftelijke nalatenschap heeft hij niet nagelaten, maar zijn leerling Arrianus heeft zijn toespraken opgeteekend en ook onder den titel Enchiridion (handboekje) de hoofdpunten zijner leer weergegeven.Zijn streven is geweest, een deugdenleer te geven, die den Stoïschen hoogmoed wat temperde door Socratische gedachten. De hoogste grondregel van het leven moet zijn: het zich schikken naar hetgeen wij niet kunnen beslissen en het met alle kracht zich werpen op wat wij wèl kunnen doen. Uit eigen kracht moet de mensch tot kennis der waarheid en tot zedelijke volmaking komen. Hoewel allerminst Christelijk, schijnt hij toch den invloed van het Christendom te hebben ondergaan.
Zijn Enchiridion is in Nederlandsche vertaling van J. H. Leopold verschenen.
