is een van de voornaamste Romeinsche wijsgeeren uit den keizertijd, die een reactie vormen op het overspannen cultuurleven in Rome. Zijn philosophie blijft de grondprincipia van de oude Stoa getrouw, en is practisch van aard.
Ook merken we bij hem een religieuze tendenz, waarin hij staat onder den invloed van het Neopythagoreïsme.Deze wijsgeer was geboren in Cordova, heeft te Rome aanzienlijke staatsambten bekleed, is opvoeder en raadgever van Nero geweest. Deze heeft hem gedwongen zich van het leven te berooven. Seneca heeft onderscheidene werken van practischen aard geschreven als b. v.: episfulae morales, de providentia, de vita beata, de otio, de brevitate vitae, enz. Ze zijn ingoede tekstcritische editie uitgegeven bij Teubner in Leipzig, 1905, v.v.
De grondrichting van Seneca is pantheïstisch. Hij verklaart godheid en wereld voor identisch. Ook het hoogere deel van de menschelijke ziel is een stuk van de godheid. Omdat iedere menschenziel tot de godheid behoort, moeten we als menschen elkaar respecteeren en liefhebben. We mogen geen kwaad met kwaad vergelden en moeten zelfs onze vijanden goeddoen. De ziel, die uit de godheid afkomstig is, woont in het lichaam als in een kerker.
Het lichaam is een hospitium van de ziel. De dood is het begin van het ware leven.
We treffen bij Seneca voortreffelijke practische raadgevingen aan, die te danken zijn aan de algemeene werking van den Heiligen Geest. Van een „vóór-christelijk Christendom” is echter bij Seneca geen sprake.
