wordt niet altijd in geheel denzelfden zin gebruikt. Astrale religies noemt men die godsdiensten, die in zon, maan en sterren góden zien, welke de wereld en het lot der menschen bestieren en die in verband daarmede soms de natuurkrachten zich voorstellen als bezielde wezens.
Van de oude volken kwam sterrendienst vooral bij de Babyloniërs voor. En in tijden, dat afgoderij in Israël werd gepleegd, hebben ook de Israëlieten den hemellichamen eer bewezen (2 Kon. 21 : 3—5; Ezech. 5 :15, vgl.
Deut. 4 :19). Van een astraal lichaam of astralen dubbelganger spreekt de theosofie.
Dit heeft in zooverre iets met het vorige te maken, als daarin het geloof zich uit, dat zulk een dubbelganger tegelijk met den mensch geboren wordt en geaard is naar den stand der sterren bij de geboorte. Dit astrale lichaam blijft leven, als het aardsche lichaam sterft en houdt verblijf in een eigen astrale sfeer.
Deze leer gaat tot op zekere hoogte terug op de oude gnostiek, die in de sterren soms wezens zag, tusschenwezens tusschen God en mensch. Hier was ook een soort tusschenwezens, samenhangende met de hemellichamen, evenals de astrale lichamen van oudere en nieuwere theosofen.
