Wat is de betekenis van intellect?

(<Fr.-Lat.), 1. geheel der verstandelijke vermogens van een of de mens ; 2. een persoon met betr. tot zijn verstand; 3. het intellectuele deel van een natie: de vertegenwoordigers van het intellect.

intellect - Zelfstandignaamwoord 1. (psychologie) geheel van verstandelijke vermogens van een mens 2. het intellectuele deel van de natie, de intelligentsia Woordherkomst van het Franse 'intellect' Verwante begrippen geest, verstand, intelligentie

intellect - zelfstandig naamwoord uitspraak: in-tel-lect 1. vermogen om te denken en te begrijpen ♢ Einstein was een man met groot intellect Zelfstandig naamwoord: in-tel-lect het intellect Synoniemen...

[Lat. intellectus, van intelligere, intellectum = interlegere = ertussen-lezen = waarnemen, begrijpen, verstaan, van legere = eruit pikken uitlezen, lezen] begrijpend en redenerend vermogen, verstand.

(intellekt) verstand; iemand met veel verstand; gezamenlijke intellectuelen

het verstandelijke vermogen van de mens. De intellectueel is iemand die wetenschappelijk ontwikkeld is of zich met geestelijke arbeid bezighoudt. Als zodanig is hij tevens cultuurdrager.

het vermogen onze kennis en ervaringen te organiseren, in tegenstelling tot de → intelligentie, die het vermogen is onze ervaring toe te passen. → Verstand.

o., verstand; de gezamenlijke intellectuelen

de som van de verstandelijke prestaties, die iemand kan verrichten; men spreekt dus van intellectuele functies als inprenting, geheugen, combinatievermogen, rekenen enz. enz.; men kan deze afzonderlijk bepalen door een psychotechnisch onderzoek. zie ook intelligentie.