Het ontwikkelde zich zoals de jazzmuziek in het neger milieu van Amerika. Zij namen hun Afrikaanse danstechnieken en pasten die aan hun nieuwe sociale omgeving aan.
Vanaf de jaren twintig werd deze dansvorm, die gebaseerd is op het principe van contractie en release en de beweging van de aparte lichaamsdelen, overgenomen door de blanken en verwerkt in de onderscheiden vormen van de show-business. Hedendaagse jazzballetten zijn meestal een menging van Afro-amerikaanse negerdansen, modern of hedendaags ballet en klassiek ballet. Door de jazzballetten in de film West Side Story, met koreografie van Jerome Robbins in 1957 werd het jazzballet met groot succes naar de massa gebracht. Sindsdien hebben zich een aantal stijlen afgescheiden. Jack Cole heeft het meest tot de ontwikkeling van het jazzballet bijgedragen. Andere jazzkoreografen en -leraars zijn o.a.
Matt Mattox, Luigi, Walter Nicks, Donald Mc Kayle, Erni Flatt, Bob Fosse en Peter Genaro. De eigen stijl wordt afgebakend op basis van diverse afzonderlijke bewegingen en coördinaties van de lichaamsdelen. Nieuw in het jazzballet is de stijl van Alvin Ailey die zich qua muziekkeuze meer richt op gospelsongs en hedendaagse musici zoals Duke Ellington en Nina Simone.De Luigi-techniek wordt op dit moment in veel scholen in Amerika en Europa onderwezen. Zijn voornaamste principes zijn: geen enkel moment mag druk op de spieren uitgeoefend worden en het lichaam moet in iedere fase van de beweging mooi zijn. Hiervoor is een enorme spiercontrole noodzakelijk.
Veel jazzdansers en -koreografen vinden een groot werkterrein in de musical en de film.
Yen Stolk
