Als je op een knie klopt van iemand die zit, gaat zijn been spontaan een schoppende beweging maken. Niet omdat de eigenaar van de knie je geklop wil afstraffen, maar uit een onwillekeurige reflex.
Zo zijn er ook emotionele reflexen. Druk op de knop 'terrorist' en er spuit haat uit, druk op de knop 'kinderen' en het tegengestelde is het geval. Jihadkinderen (kinderen van jihadisten), ook wel bekend als kalifaatkinderen, brengen ons in een emotionele spagaat. Beide knoppen worden tegelijk ingedrukt.
We willen de Nederlandse jihadgangers uit Syrië niet terug, maar hoe zit het met hun onschuldige kinderen? In China zouden ze naar een heropvoedingskamp worden gestuurd. Nederland heeft die niet. Repatriëren is voor velen geen optie, maar de omstandigheden in de vluchtelingenkampen in Syrië zijn kindonwaardig. De lijn van onze overheid is nu, nadat hierover deze week enige verwarring was ontstaan door uitspraken van minister Grapperhaus: Als Nederlandse jihadisten op eigen houtje een Nederlandse ambassade weten te bereiken, helpen we ze terug en mogen de ouders een strafzaak tegemoet zien, en de kinderen opvang bij jeugdzorg.
En anders blijven ze maar in Syrië. [met dank aan Ton van der Wouden]
