Nederlandse politiek is niet zo moeilijk. We zorgen er met zijn allen voor dat er zoveel mogelijk partijen in het parlement zitten en er nooit eentje de meerderheid krijgt.
Daardoor hebben we altijd een coalitieregering en is er niemand echt de baas. Die regering neemt moeilijke beslissingen door te gaan polderen. Dat wil zeggen, met regering, vakbonden, werkgevers en eventueel andere organisaties om een tafel gaan zitten en dan maar vergaderen totdat iedereen scheel ziet. Dat is het moment dat er een compromis op tafel komt, met voor elk wat wils.
Dat compromis gaat naar de media en het parlement. Als die redelijk tevreden zijn, probeert iedereen het compromis voor de eigen club te claimen, en is men niet tevreden, dan legt men de schuld bij de anderen. Meestal is men tevreden als iedereen er iets bijkrijgt, in goede tijden. Werkgevers verhogen de lonen, de regering verlaagt de belasting of verhoogt uitkeringen.
Dat heet Sinterklazen. Vaak is men minder tevreden als iedereen wat in moet leveren. Dan gaan we Zwartepieten. Deze week is een heikel thema de verhoging van de AOW-leeftijd tot 67 jaar.
Niemand wil daarvoor echt verantwoordelijk zijn, maar het is wel nodig om de kosten van de vergrijzing tegen te gaan. Dus legt de regering de AOW-zwartepiet (het woord is van Trouw, 26 maart 2009) bij de vakbeweging ("nou, verzinnen jullie dan iets beters, dat even veel geld oplevert"), de vakbeweging wijst naar de regering en de werkgevers vinden alles goed zolang het hun maar geen geld kost.
