Michael (1791-1867) Vóór Michael Faraday de ontdekking deed, die hem beroemd maakte, kon elektrische stroom uitsluitend opgewekt worden door middel van batterijen. Bovendien was deze batterijstroom zwak; hij kon niet gebruikt worden voor de apparaten, die in onze tijd door elektriciteit worden aangedreven.
Faraday ontdekte in 1831, dat het ook mogelijk was om een (veel sterkere) elektrische stroom op te wekken door middel van een generator: een toestel, waarin een draadspiraal Faraday in zijn laboratorium bewogen wordt in een magnetisch veld. Tegelijkertijd kwam hij tot de bevinding, dat een draad, die onder stroom staat, begint te bewegen zodra hij in een magnetisch veld wordt geplaatst. Beide ontdekkingen bleken enorme gevolgen te hebben. De eerste leidde tot de bouw van elektrische centrales, die ons door middel van grote generatoren van stroom voorzien; de tweede had de constructie van de elektromotor tot gevolg.
Faradays ontdekkingen verdienen temeer onze bewondering, omdat deze ‘vader van het tijdperk der elektriciteit’ praktisch geen onderwijs had gevolgd. Hij was de zoon van een Engelse smid, die te arm was om zijn zoon te laten studeren. Faraday ging werken in een boekbinderij. Uit de talloze boeken, die onder zijn handen doorgingen, leerde hij genoeg om een grote belangstelling te krijgen voor techniek en wetenschap. Zijn verdere training ontving hij als assistent van de bekende Engelse geleerde Sir Humphry Davy, die de jonge Faraday later in dienst nam.