romeinsch veldheer, geboortig uit Toulouse, trad onder Galba in romeinsche krijgsdienst, diende vervolgens Otto en Vitellius, en ging, toen laatstgenoemde het onderspit scheen te zullen delven, tot de partij van Vespasianus over. Met de mezische en pannonische legioenen toog hij naar Italië, sloeg Vitellius tweemaal bij Cremona en bestormde de stad.
Nu werd hij verwaten, en trok plunderend Italië door. In plaats echter van regtstreeks op Rome aan te rukken, verspilde hij zijnen tijd zonder zich er over te bekommeren, dat Vespasianus tot opperbevelhebber Mucianus benoemd had. Eerst op de mare, dat het doorSabinus, Vespasiaan’s broeder, bezette kapitool in de asch was gelegd, rukte hij op naar Rome. Terwijl daar binnen gemoord werd, werd er gevochten voor de poorten. De stad werd ingenomen, Vitellius om hals gebragt, en Antonius regeerde nu als alleenheerscher, totdat Mucianus verscheen en het gezag uit zijne handen nam. Hierover gebelgd, ging hij naar Vespasianus, die hem wel vriendelijk, maar toch zonder onderscheiding ontving. Hij wijdde zijne laatste levensdagen aan de letterkunde (want behalve de talenten van een groot veldheer, bezat hij tevens die van een goed redenaar en dichter); hij stierf te Toulouse (anno 99) in 75-jarigen ouderdom.
