Het dal aan het opper-einde der Issische golf (tegenwoordig Golf van Skanderoen of Skanderum) wordt aan alle kanten ingesloten door bergketenen, die den gemeenschappelijken naam dragen van Amanus. De bergpas in de westelijke keten, ten westen van Issns, door welke Alexander uit de groote cilicische vlakte in het dal kwam, heet dan ook Pylaev Amanicae.
De oostelijke keten, aan den oosterrand van de golf regt naar het zuiden loopende, had verscheidene passen, namelijk 1) den noordelijksten, uit de vlakte over Issus oostwaarts naar Opper-Syrië, gewoonlijk insgelijks Pylae Amanieae genoemd; door dezen pas viel het perzische leger in den rug der Macedoniérs;
2) den middelsten, tegenwoordig eenigsten meldenswaardigen pas, aan de golf zelve, waar het gebergte digt aan zee komt, aan de rivier Cersus (grieksch Kersos), tusschen Issus en het latere Alexandria, gewoonlijk genoemd Pylae Syriae (tegenwoordig Pas van Bailan),versterkt als grens der beide landen, loopt in zeer smalle bogten en slingers, en is op verscheidene plaatsen bijna onbegaanbaar; door dezen pas trok waarschijnlijk Oyrus de Jonge op zijnen marsch van Myriandrus;
3) den zuidelijksten pas over het zuidelijkste gedeelte van het Amanus-gebergte zuidwaarts naar het Orontes-dal loopende, gewoonlijk ook slechts Pyltae Syriae genoemd. Door de beide laatste onder 2 en 3 vermeide passen was Alexander reeds naar het zuiden voorwaarts gerukt, toen het perzische leger door den noordelijken pas kwam en hem in den rug viel; door die passen moest hij dus terugtrekken naar Issus, zoodat in den slag, die toen werd geleverd, zijne armee zuidelijk en die van Darius noordelijk stond.
