de wijze waarop de cel in het dierlijk organisme zich vermeerdert. Men onderscheidt een directe C. en een indirecte.
Bij de eerste deelen protoplasma en kern zich eenvoudig in twee ongeveer gelijke deelen, waardoor dus uit de moedercel twee dochtercellen zijn ontstaan. De indirecte C., ook wel karyokinese genoemd, is gekenmerkt door een reeks van gedaanteveranderingen en bewegingen der celkern. Aan de beide polen ontstaan stervormige (stralige) figuren, gevormd door korteling van het protoplasma; het kernlichaampje en de kernmembraan ('t vliesje dat de celkern omgeeft) verdwijnen. De chromatinedraad, waaruit de celkern bestaat, vormt een soort van roos (monaster). Vervolgens scheiden de lussen, waaruit deze roos bestaat, zich en vormen een reeks V-vormige figuren; iedere V deelt zich in tweeën, de beide eveneens V-vormige helften verwijderen zich van elkaar, de punt naar een der polen gericht. Al deze helften verzamelen zich aan de beide polen, zoodat nu in de cel een dubbele ster van chromatine ontstaat (diaster); deze stervormige figuur gaat over in een roosvormige, waarin spoedig een kernlichaampje verschijnt. Tegelijkertijd vertoont het protoplasma der cel in het midden een insnoering, die steeds verder gaat tot de beide helften geheel gescheiden en aldus twee dochtercellen gevormd zijn.
