Was de dode in het hemd gekleed, dan kreeg hij vaak nog het doodslaken om. Vermoedelijk was dit laken in eerste instantie het enige dat de dode aankreeg, gezien de voorschriften die wèl voor het doodslaken , maar niet voor het doodshemd golden.
Wanneer het correct geschiedde, naaide men het laken dicht met één draad en één naald. Men mocht geen knopen in de draad leggen, daar dit de ziel kon verhinderen uit het lichaam te gaan. Alles wat de ziel aan het dode lichaam zou kunnen binden moest vermeden worden en van knopen ging een bindende, vasthoudende kracht uit. De draad werd niet afgebroken, doch bleef met de naald aan het kleed zitten.
Het kwam ook voor dat de naald werd gebroken en in de kist gelegd of in het vuur geworpen. Evenals ieder instrument is de naald een wezen met een wil (animisme). In dit geval wilde de naald een doodskleed naaien en ze was daarom gevaarlijk, zelfs doodsaanbrengend, evenals het lijk zelf. Een prik met deze naald zou een ongeneeselijke wond veroorzaken en indien men er een kles mee aanraakte zou deze uitvallen. In Giethoorn kreeg de dode vroeger (ca 1800) alleen het laken om' en in 1964 was het hier nog gebruikelijk dat vrouwen een wit laken omkregen, dat aan de hals met één draad was samengetrokken.
