Grootstenige of reuzensteen. In het voorlaatste ijstijdperk (ca 12. v.Chr.) voerden geweldige ijsmassa's stenen aan van Scandinavische oorsprong. Het ijs smolt, de stenen vielen op de bodem. De provincie Drenthe was bezaaid met stenen. De prehistorische mens heeft deze stenen over geheel Europa voor veel cultuuruitingen gebruikt. Dit gebruik had pracktisch altijd een magisch doel evenals de ons bekende hunebedden, waar het heilige, het bovennatuurlijke werd ervaren en waar de voorouders werden vereerd.
[img Tonnen
De steen heeft door alle eeuwen heen een magisch-cultische rol gespeeld. Mensen met paranormale en mediamieke gaven beweren een verborgen kracht in stenen te kunnen ontdekken en gewaar te worden, die variëren van duizeligheid tot een tintelend gevoel wanneer ze die stenen aanraken. Ook bij plechtige gelegenheden spelen stenen vaak een belangrijke rol, zoals bijvoorbeeld gedenkstenen. De grens tussen twee stukken land werd vroeger aangegeven door grensstenen op de scheiding te plaatsen. Mensen die deze stenen verplaatsten om zo op oneerlijke wijze hun eigen bezit te vergroten, konden na hun dood geen rust vinden en werden zogenoemde wedergangers, geesten die zwerven tussen hemel en aarde. In het Franse Bretagne werden bij ceremoniën die de vruchtbaarheid moesten vergroten, stenen in de vorm van een fallus gebruikt.' Het mes waarmede in Egypte de eerste insnede in een dode werd gemaakt ter mummificering, was een stenen mes, ook toen men allang over metalen gebruiksvoorwerpen beschikte. Het opkomende christendom heeft met alle middelen deze steenverering trachten tegen te gaan. In een andere vorm, maar met nog grotere kracht werd steenverering voortgezet, zelfs nog tot in onze dagen. Het vereren van doden en het aanvaarden van de kracht van gesteente hebben over de gehele wereld een grote rol gespeeld. Deze beide vereringen zijn dan ook noch heidens noch christelijk; het zijn archetypen, dat wil zeggen het is de mens van nature ingegeven. 'Groot zijn de stenen en magisch hun kracht. Mensen die ziek zijn reizen naar die stenen; en ze wassen die steen en spoelen hun kwalen weg'. (Layarnon, twaalfde eeuw, Ballade Brut over Stonehenge)6 zie ook: hunebed, pestpoeder, wedergang er.
