Het wassen van een dode was (en is nog) een reinigingsritueel, dat vroeger slechts ten doel had de stoffen of machten die achterblijvenden ofwellicht de dode zelf vijandig gezind waren, onschadelijk te maken.
Water was een hindernis die kwade geesten -de ziel van een dode werd immers de levenden vijandig gezind geacht- niet konden overschrijden. Daarom vermeed men het ook zo veel mogelijk om met een lijk over water of bruggen te gaan, uit angst dat de geest zou blijven hangen. Het uitboenen van een sterfkamer en het reinigen van een geheel sterfhuis zijn een uitvloeisel hiervan, alsmede het gebruik, zoals bij zigeunervolken, om water in een graf te storten. Dat dit gebruik zeer oud is, bewijst het gedicht uit de Edda: 'Beschik een bad voor wie gestorven is, was hem zijn handen en hoofd, hij zij gekamd en gedroogd, in de kist gelegd, en wens hem een zalige slaap'. zie ook : verzorging .
