Kerkelijk verbod, bedoeld als strafmaatregel tegen het openlijk doen plaatshebben van godsdienstplechtigheden, waaronder begrafenisplechtigheden.' Ernstige voorvallen, zoals vechtpartijen waarbij bloed vloeide, een moord of zelfmoord in de kerk of het kerkhof konden verstrekkende gevolgen hebben.
De kerk of het kerkhof werd gesloten en moest opnieuw worden gewijd en 'gereconsilieert' (verenigd/verzoend), dit tot groot ongerief van de burgers die, zolang de sluiting duurde, hun doden niet konden begraven. Een besluit van Guy van Henegouwen van 5 mei 1310 bepaalde onder andere dat wie het waagde om een geëxcommuniceerde in gewijde aarde te begraven zelf in de ban werd gedaan. Niet zelden gebeurde het dat de begraven lijken weer werden opgegraven en alsnog in ongewijde aarde werden geplaatst.' zie: aarde-ongewijde.
