Zijkant van een eenzits raceauto, met als voornaamste functie het huisvesten van de radiatoren.
In 1970 was Lotus de meest innovatieve Formule 1-constructeur, vooral dankzij het technisch genie van ontwerper Colin Chapman. Voorheen hadden Formule 1-auto’s hun radiator in de neus, zoals tegenwoordig bij straatauto’s nog steeds het geval is. Chapman bedacht dat het de stroomlijn van zijn auto’s ten goede kwam als niet één grote, maar twee kleinere radiatoren de koeling voor hun rekening zouden nemen. Deze werden aan weerszijden van het chassis bevestigd, zodat de neus een kleine en spitse vorm kon krijgen die voor minder luchtweerstand zorgt. Aanvankelijk waren de sidepods nog geen dragende onderdelen: het waren feitelijk twee dozen die aan het chassis werden bevestigd. Daarin werden de radiatoren geplaatst.
Al snel kregen de sidepods ook een aërodynamische functie: de bodemplaat van de auto werd breder en kon een belangrijke rol spelen in de geleiding van de lucht onder de auto. Ook werden brandstoftanks, oliekoelers en allerlei leidingen in de sidepods opgeborgen. Door verstevigingen in de constructie van de sidepods aan te brengen werden auto’s gaandeweg beter bestand tegen zijwaartse aanrijdingen. Daarvoor moesten wel de brandstoftanks weer naar achteren verplaatst worden zodat een T-bone-impact geen inferno teweegbracht. Tegenwoordig zit er allerlei techniek in de sidepods verwerkt. Een beschadigde sidepod als gevolg van een aanrijding betekent in de meeste gevallen dan ook een uitvalbeurt.