In mei 2000 kondigde mijnontginningsbedrijf Oryx Diamonds aan dat het in juni naar de Londense beurs zou gaan. De Britse regering en mensenrechtenorganisaties waren tegen, vanwege winstdelingsregelingen van het bedrijf met ‘conflictgebieden’ in Afrika. ‘Ontginner “conflictdiamanten” wil naar Londense beurs’, kopte het ANP op 26 mei 2000. Het persbureau introduceerde daarmee een woord dat het in 2000 opvallend goed zou doen – in digitale krantenbestanden komt het bijna veertig maal voor. Het Zuid-Afrikaanse bedrijf De Beers, het grootste diamantenconcern ter wereld, besloot diamanten uit Afrikaanse oorlogsgebieden te boycotten.
De Verenigde Naties en vier Antwerpse ‘diamantbanken’ sloten zich later bij deze boycot aan. In de vele berichten over de conflictdiamantenkwestie viel geregeld het woord bloeddiamant, maar aangezien dit ook zou kunnen worden opgevat als ‘diamant met een bloedrode kleur’ (in plaats van het beoogde ‘diamant waar bloed aan kleeft’), koos men vaker voor conflictdiamant. Hiervoor werd ook gepleit door de diamanthandelaren, aldus een bericht in het Rotterdams Dagblad van 5 augustus:
De diamant sponsort oorlogen. De brave, vaak orthodox joodse handelaren in het Antwerpse diamantkwartier slaat de schrik om het hart als het onderwerp ter sprake komt. De meeste met vele camera’s bewaakte deuren in de diamantkantoren blijven dicht. Wie wel open doet, poogt vooral het woord ‘bloeddiamant’ te vervangen door ‘conflictdiamant’, en als het even kan zelfs door ‘illegale diamant’.
NRC Handelsblad introduceerde in maart het woord oorlogsdiamant maar na één optreden verdween dat woord weer van het toneel.
