Sinds 1996 spreekt men in agrarische kringen van groene diensten. Daarmee bedoelt men gesubsidieerde of betaalde dienstverlening door boeren op het gebied van natuur- en landschapsbeheer of recreatie. In navolging hiervan spreekt men sinds kort over blauwe diensten voor werkzaamheden verricht op het gebied van waterbeheer, zoals waterberging of verwerking van afvalwater. Voorzover bekend is de aanduiding blauwe diensten afkomstig uit een studie van het Landbouweconomisch Instituut en het Centrum voor Landbouw uit 2002. Op 13 november 2002 schreef de Staatscourant over dit rapport:
Zij noemen in hun rapport vijf ‘blauwe’ diensten: water vasthouden als voorraad voor drogere tijden, water bergen in tijden van hoosbuien, water leveren aan industrie en drinkwaterbedrijven, verwerking van afvalwater en landschapsbeheer (peilverhoging omwille van natuur en authentiek landschap). De onderzoekers onderstrepen de noodzaak van inkomenszekerheid: voor blauwe diensten zullen langlopende contracten moeten worden afgesloten. [...] De vergoeding voor een blauwe dienst zou ergens moeten liggen tussen schadeloosstelling van de boer in kwestie en de baten van de overheid die voor het waterbeheer verantwoordelijk is.
De aanduiding blauwe diensten brak door in 2003. Sommige kranten typeerden ‘natuur- en waterbeheer’ simpelweg als de zogenoemde groene en blauwe diensten.
Vergelijk duurzaamheidsheffing
