(Amersfoort 1857-Helmond 1942), taalkundige, promoveerde (1880) op een proefschrift, getiteld „Lieber den Einfluss des holländischen Dramas auf Andreas Gryphius”; was leraar aan de HBS te Deventer (1880-83) en de HBS te Amsterdam (1883-1916); publiceerde herhaaldelijk over het werk van Samuel Coster en over de ‘Granida’ van Hooft en werk van Bredero en Vondel. Kollewijn gaf met een artikel in Vragen van den Dag de aanzet tot een spellingsvereenvoudiging en richtte de Vereeniging tot Vereenvoudiging van onze spelling (1893-1947) op.
De Nederlandse spellingwet (1947) nam de voorgestelde wijzigingen in hoofdzaak over. Kollewijn schreef ook enkele romans onder het pseudoniem C. P. Brandt van Doorne. Werk o.m.: Huiselik leed (1985), Twijfel (1896), De spreektaalveredelingsbond (1900, klucht), Werkstaking (1902, treursp.), Vae soli (1905).
