Videorecorder waarbij het audiosignaal net zoals het videosignaal via roterende koppen op de band wordt gezet. Dit gebeurt via FM-modulatie. Dit audiosignaal wordt op hetzelfde spoor geregistreerd als het videosignaal.
Het FM-audiosignaal wordt diep in de magnetische laag van de band geregistreerd (door de FM-modulatie heeft het een stabiel sterkteniveau), waarna het videosignaal in de oppervlakte wordt opgeslagen. Men noemt dit diepte-multiplex-systeem. Het geluid wordt bovendien op de gebruikelijke manier met een stationaire audiokop in de lengterichting van de band vastgelegd, waardoor uitwisselbaarheid van cassettes mogelijk blijft. Om overspraak tussen beeld en geluid te voorkomen hebben de audio- en videokoppen verschillende azimuthoeken, zoals dat ook het geval is bij de videokoppen onderling.
Door de hoge optekensnelheid ontstaat een zeer hoge audio-opname/weergavekwaliteit, vergelijkbaar met die van een professionele bandrecorder of een CD-speler. Verdere voordelen: lange speelduur en lage bandkosten per uur. Een hifi-recorder (die altijd stereomogelijkheid biedt) kan zeer goed als hoogwaardig audiocassettedeck worden gebruikt. Enkele nadelen: het opzoeken van een fragment duurt lang, bandmontage is onmogelijk en het afspelen op een andere hifi-videorecorder gaat niet altijd probleemloos; soms ontstaat zogenaamde kopratel. Deze nadelen gelden alleen bij het gebruik als louter audiorecorder.
Hifi-video is zowel met het VHS-systeem als met het Beta- systeem mogelijk (VHS-hifi, respectievelijk Beta-hifi).
