Uitkomst van een financieel-economisch akkoord dat in juli 1944 tussen 44 landen werd gesloten op de Conferentie van Bretton Woods, officieel de ‘United Nations Monetary and Financial Conference’.
In een hotel genaamd Bretton Woods in New Hampshire, VS, zochten delegatieleden van verschillende landen en instellingen naar een nieuw systeem hoe de verschillende wereldvaluta zich tot elkaar moesten verhouden. De uitkomst: de dollar had goud als basis en andere valuta werden gekoppeld met vaste wisselkoersen aan de waarde van de dollar. De dollar kon voor een vaste hoeveelheid goud worden ingewisseld. Dit systeem kwam onder president Richard Nixon tot een einde toen de goudstandaard geleidelijk aan steeds verder werd afgeschaft om druk op te voeren op andere landen. In 1973 zag de koppeling van de dollar aan goud zijn einde met een officiële bekrachtiging daarvan als amendement in 1976 in de statuten van de Bretton Woods Agreement.8
Uit de conferentie kwamen onder andere de Bank for Reconstruction and Development, de Wereldbank, en het International Monetary Fund, het IMF, voort.9
Het systeem werkte de eerste twintig jaar na de Tweede Wereldoorlog goed en zorgde voor een snelle wederopbouw van door de oorlog geteisterde landen. Met de invoering van het systeem werd de goudstandaard opnieuw ingevoerd.
De macht van Amerika was erg groot en het systeem was gebaseerd op onderling vertrouwen. De oliecrisis was de spreekwoordelijke druppel, maar het bijdrukken van dollars om de Vietnamoorlog te bekostigen had ook veel invloed.
